Kardiowersję elektryczną przeprowadza się w szpitalu z zastosowaniem urządzenia zwanego defibrylatorem. Elektrowstrząs jest dostarczany za pośrednictwem dwóch dużych elektrod umieszczonych na klatce piersiowej. Z reguły elektrody umieszczane są z przodu i z tyłu klatki piersiowej lub z jej prawej i lewej strony.
Zabieg ten jest zwykle planowany z wyprzedzeniem i polega na przywróceniu funkcji elektrycznej serca za pomocą prądu elektrycznego przepuszczanego przez serce. Impuls elektryczny jest wystarczająco silny, aby na krótko zatrzymać wszystkie sygnały elektryczne generowane przez serce i sprawić, by naturalny rozrusznik serca, tzn. węzeł zatokowy, przejął kontrolę nad rytmem serca.
Przed rozpoczęciem kardiowersji pacjent otrzyma zastrzyk (znieczulenie), które wywoła uczucie senności, dzięki któremu nic nie poczuje w trakcie zabiegu. Jeśli pierwszy elektrowstrząs nie zdoła przywrócić normalnego rytmu (zatokowego), podany zostanie kolejny, nieco silniejszy impuls elektryczny. Zasadniczo kardiowersja jest bezbolesna, lecz często miejsca przyklejenia elektrod pozostają nieco obolałe przez 1-2 dni po zabiegu.
Nawet po udanym zabiegu kardiowersji (przywróceniu rytmu serca do prawidłowego rytmu zatokowego), możliwy jest nawrót migotania przedsionków. Dochodzi do tego u mniej więcej połowy pacjentów w ciągu pierwszego roku po kardiowersji. Ryzyko ponownego wystąpienia migotania zależy od szeregu czynników, lecz wzrasta, jeśli u pacjenta obecne są inne schorzenia sercowe (w tym nadciśnienie) lub jeśli migotanie występuje u niego dłużej niż rok.
Powiązane strony
- Testy i badania
- Przywracanie prawidłowego rytmu serca i zapobieganie nawrotom
- Kontrola częstości bicia serca (tętna)
- Czym jest kardiowersja?
- Migotanie przedsionków - Ablacja
- Rozrusznik serca oraz ablacja łącza przedsionkowo-komorowego lub pęczka Hisa
- Jak zapobiegać udarowi
- Jak zapobiegać niewydolności serca
- Jak zapobiec nawrotowi AF